संपूर्ण नाव - मुरलीधर काशीनाथ छत्रे
टोपणनाव - भाऊ, जन्मतारीख - २४/१२/१९३४
फोन-(०२५१)२४८५८८२, मोबा.०८६९२०२२५७४
पत्नी - सौ.स्नेहलता छत्रे
धर्मात विज्ञान / विज्ञानात धर्म (इति डॉ.आईनस्टाइन) तेच माझे धर्माविषयीचे मत आहे. महाराष्ट्नचे `दत्तात्रय'-ज्ञानेश्वर, शिवाजी महाराज व लोकमान्य टिळक हे माझे श्रद्धास्थान. द्वितीय पुत्राचे अकाली निधन हा माझ्या आयुष्यातील दु:खद व धक्का देणारा प्रसंग.
असे म्हणतात की गाढवाचे पिल्लू गोंडस दिसते. मोठेपणी ते गाढव बनते. याउलट लहानपणी शालान्त परीक्षेपर्यंत मी लाजरा, भित्रा, अबोल (नावच मुळी मु का छत्रे) होतो. घरातील तसेच बाहेरील मंडळींना माझा बावळट स्वभाव चेष्टेचा विषय असे. १९३४ (जन्म) ते १९५१-५२ आणि १९५२ ते २०१२ या कालखंडात जमीनअस्मानाचा फरक आहे. या प्रवासात मित्रमंडळी, गप्पा-चेष्टा, खेळ, सहलीतून माझा स्वभाव बदलत गेला. समाजशास्त्राचे प्राध्यापक श्री.व्ही.जी.सहस्रबुद्धे यांच्या प्रोत्साहनामुळे मला श्रमदान, शिबीर, सैनिकी छावणी, रा.स्व.संघाचे शिबीर वगैरेमुळे धीटपणा आला. सुरवंटाचे फुलपाखरू झाले! मित्रांमुळे मोर्चा. चळवळ, संप वगैरेत सहभागी होऊ लागलो. संयुक्त महाराष्ट्न् (बेळगाव अधिवेशन)यातून अंगात हुरूप आला. आज वाटते की, ते टॉनिक अपेक्षेपेक्षा जास्तच परिणामकारक ठरले. एवढे वयोमान (७७ पूर्ण) त्यात मधुमेही असूनही खुमखुमी आहेच!
एमएसईबीत नोकरीस होतो. छोट्या गावात नोकरी होती. गावातील संपाचे नेतृत्व माझ्यावर. मग मोर्चे, सायकलफेरी, घोषणा, सभा वगैरे. नंतर मोठ्या शहरात कारखान्यात रुजू झालो. पण पक्षपात, राजकारण, बॉसगिरी चालू झाली. कटु अनुभव. कामगार संघटनेत सामील झालो. कामगार नेते मनोहर कोतवाल आणि डॉ.दत्ता सामंत. मवाळ आणि जहाल दोहोंचा अनुभव मिळाला. त्या कारखान्यात करारनामा, मसुदा, वाटाघाटीत दोनवेळा सहभाग. पक्षपात, बॉसगिरी सर्वच संपले. कारखान्यात मानसन्मान मिळत होता आणि अचानक मधुमेहाने गाठले. जीवनशैलीच बदलली. वयोमानही वाढले. साठाव्या वर्षी निवृत्त झालो.
त्या मिळालेल्या टॉनिकचा अंश अंगात आहेच. छत्रे कुलबंधू मंडळाची स्थापना केली. बैठका-संमेलने सुरू झाली. `छत्रे कुलवृत्तांत' प्रकाशित केला. तणावाला उत्तर म्हणून काड्यापेट्या, शुभेच्छापत्रे यांच्या संग्रहाचे छंद जोपासले. डोंबिवलीत तीन दिवस प्रदर्शन भरविले. मधुमेहाचा पूर्ण बंदोबस्त करण्यासाठी संस्था स्थापन झाली. त्यासाठी कार्यक्रम चालू झाले. व्याख्यानांतून, पुस्तकांच्या अभ्यासातून ज्ञान मिळाले. मासिकातून लेख, विचार मांडू लागलो. पन्नास लेख प्रकाशित झाले. `मधुमेह माझा जीवनसाथी' हे पुस्तक प्रकाशित केले. मधुमेहासंगे यशस्वी जीवन - मोठा सत्कार झाला. सुवर्णपदकाचा मानकरी झालो!
असा `मी' घडविण्यास तरुणपणी भेटलेली मित्रमंडळी, माझी पत्नी, तज्ज्ञ डॉक्टर मंडळी या सर्वांमुळे मी आज `असा मी' आहे.
पत्ता - २/५, नीळकंठ प्रेरणा, महर्षी कर्वे पथ, विष्णूनगर, डोंबिवली (प.) ४२१२०२
असे म्हणतात की गाढवाचे पिल्लू गोंडस दिसते. मोठेपणी ते गाढव बनते. याउलट लहानपणी शालान्त परीक्षेपर्यंत मी लाजरा, भित्रा, अबोल (नावच मुळी मु का छत्रे) होतो temvha baavaLaTa disaNaare pillU ghoDyaace asaave kaay?
ReplyDelete