about Harshad Godbole

हर्षदची चित्रकृती कोलंबोत
सांगलीचा हर्षद गोडबोले याने आमिरखान यांच्या `तारे जमीं पर' चित्रपटाच्या टायटल्ससाठी `क्ले मॉडेलमेकिंगचे' काम केले. त्याची चित्रकृती नुकतीच कोलंबो येथे २५ नोव्हेंबर पासून भरलेल्या `आर्ट कट्टा' पुणे यांच्या इंटरनॅशनल आर्ट एक्झिबिशनमध्ये प्रदर्शित झाली. हर्षदने बापट बाल शिक्षण मंदिर व सिटी हायस्कूल सांगली येथे चित्रकलेचे प्राथमिक धडे गिरवले. पुण्यात कमर्शिअल आर्टचा पाच वर्षांचा डिप्लोमा पूर्ण केला. फोटोग्राफीची पदवी प्राप्त केली. कॉम्प्यूटर अॅनिमेशनमध्येही शिक्षण घेतले. त्याने `शाळा' या चित्रपटासाठी चित्ररेखाटनाचे काम केलेले आहे. इंटरनॅशनल फिल्म फेस्टिव्हलसाठी निवड झालेल्या `हॅपी प्लॅनेट' या शॉर्ट फिल्मचे क्ले मॉडेल मेकिंग केलेले असून पुण्यात होणाऱ्या एकांकिका स्पर्धांसाठीचे नेपथ्यही त्याने केलेले आहे. हिंदी/मराठी जाहिरातींसाठीचे/सिनेमांचे स्टोरी बोर्डींगचे कामही त्याने केलेले आहे. कोलंबो येथील इंडिया कल्चरल सेंटरमध्ये चित्रप्रदर्शनात हर्षदचेही चित्र प्रदर्शित झाले.
पत्ता : द्वारा-माधव गोडबोले, प्लॉट नं.८, अकुजनगर,
कुपवाड रोड, सांगली (मोबा.९४२३२६८९३१)

हर्षदच्या टाकाच्या फेकी......
असं होईल का?
* मेसमधल्या जेवणातल्या बटाट्याला पर्याय उपलब्ध होईल का?
* जगातून किंवा कमीत कमी पुण्यातून फरस बी, मुळयाचा पाला, कारले, नवलकोल, सुरण, चवळीच्या शेंगा, पडवळ अशा वनस्पतींना भाज्या म्हणून कायद्याने बंदी घालता येईल का?
* ऑफीसात एक कंपोस्ट खताचा खड्डा तयार केला, तर अनेकजणांनी घरून आणलेला डबा खाल्यावर बाकी परत नेण्याच्या जाचातून सुटका होईल का?
* कुकरी शोमध्ये दाखवले जाणारे पदार्थ घरी बनवल्यावरसुद्धा तसेच दिसतील आणि (चवीला)लागतील का?

हाँगकाँग ची देशी डीश
`यू शुद त्लॉय श्तोफमॉक्ये' बारीक डोळे करकरून आमचा वेटर आम्हाला डीश सुचवत होता. त्याचं ऐकायला नको होतं. हाँगकाँगमध्ये असताना विचित्र नावांच्या रस्त्यावर आम्ही फिरत होतो. रस्त्यावर जोकर आणि विविध प्रकारच्या वस्तूंची खचाखच भरलेली दुकानं होती. दुंडास स्ट्नीट नावाच्या रस्त्यावर एका हॉटेलमध्ये जाण्याचा योग आला. तिथे खास हाँगकाँगची `देशी'सुद्धा उपलब्ध होती. एका मित्राला कापण्यासाठी आम्ही तिथे गेलो होतो. गेल्या गेल्या सगळयांनी ढोसायला सुरुवात केली. मी आपला न पिणारा, मायनॉरिटीतला होतो. त्यामुळे चकणा संपवण्याचे काम ईमाने ईतबारे करत होतो. जे काही व्हेज म्हणून समोर येत होते ते ते टुथपिकमध्ये टोचून हातात घ्यायचे आणि स्वाहा करून टुथपिक बाजूला ठेवून द्यायची. असं इतका वेळ चालू होतं की, शेवटी तो ढीग छोट्याशा डोळयाच्या वेटरच्या डोळयात मावेनासा झाला आणि ती टुथपिकची मोळी त्याने नेली. सुदैवाने सगळया डोलणाऱ्या जहाजांची टायटॅनिक होण्याआधी जेवणाची ऑर्डर देण्याचे ठरले. सगळयांना पुरेल आणि अगदी देशी असेल अशी कोणती डीश घ्यायची यावर मतभेद झाले आणि शेवटी ``वेटरभाऊ, वेटरभाऊ आम्ही काय खाऊ?'' असे आम्ही त्या बारीक डोळयाला रिप्ेश्टलो. त्याने आम्हां सगळयांना पुरून उरेल अशी बेष्ट देशी डीश सांगितली, नाव होतं `श्तोफमोंक्ये'. साधारण अर्ध्या तासाने सिझलरसारखी एक डीश चुरचुर करत आमच्यापर्यंत आली. आजूबाजूचे चिंकी डोळे विस्फारले गेले. त्यांनी आमच्याकडे पाहून `आयला... लय भारी' वगैरे म्हटले आणि आम्हाला थम्स अप् केला. आम्हीही आता आपण छोट्या डोळयाला चांगली टीप द्यायची वगैरे मनात प्लॅन आखायला लागलो... आणि डीश समोर आली. अचानक आमच्या टेबलावर शांतता पसरली.... तिथून पुढच्या पाचव्या मिनिटाला आम्ही रेस्तराँमधून रस्त्यावर होतो. झालेला प्रकार भीषण होता. बाहेर आल्यावर दोन गोष्टींचा उलगडा झाला.
मघाशी आजूबाजूच्या लोकांचे जे थम्सअप् चाललं होतं, ते खरं तर `बेस्ट ऑफ लक' होतं
आणि
`श्तोफमोक्ये' याचा भारतीय उच्चार `स्टफ्ड मंकी' अर्थात `भरले माकड' असा होता.
E-mail : harshad.godbole@gmail.com